Gewelddadig gedrag is erfelijk en wordt overgedragen binnen een familie. Dat blijkt uit het onderzoek van de Nederlandse criminoloog Steve van de Weijer, dat uitgebreid werd besproken in mijn blogpost van vorige week.
Misschien vroegen jullie zich af waarom zijn onderzoek zich enkel toelegt op gedragsbeïnvloeding, de belangrijkste factor om geweld over te dragen van vader op zoon. Naar de strikt genetische kant wordt amper onderzoek gedaan. Vreemd, hoor ik jullie al denken. Dat dacht ik ook. Daarom ging ik op zoek naar een verklaring hiervoor. En die vond ik bij Jean-Jacques Cassiman, professor in de menselijke genetica.
Bron: gva.be
Internationaal is er nog niet veel resultaat gekomen uit het onderzoek naar genetische overerving van geweld. België lijkt geen grote interesse te hebben in dit domein. Nederland, daarentegen, heeft daarvoor wel interesse en is één van de koplopers in het onderzoek ervan. ‘De reden hiervoor is omdat er zich 15 jaar geleden een zeer gewelddadig delict heeft voorgedaan met een Nederlandse familie’, aldus Jean-Jacques Cassiman, professor in de menselijke genetica. Sinds dat voorval heeft Nederland een onderzoek gestart. ‘Toen hebben zij vastgesteld dat er bij gewelddadige personen een zogenaamd afwijkend defect is in hun gen.’
‘Maar helaas brengen die onderzoeken geen verder resultaat’, vertelt Cassiman. Dat verklaart ook waarom steeds meer onderzoeken naar geweld zich toeleggen op gedragsbeïnvloeding en sociale factoren, zoals het milieu waarin een kind opgroeit. Dat is bijvoorbeeld het geval bij het onderzoek van de Nederlandse criminoloog Steve van de Weijer.
Er is een duidelijke reden waarom zo weinig onderzoek wordt gedaan naar de genetische overerving van geweld. ‘De erfelijkheid van gedragingen is extreem complex en moeilijk te onderzoeken’, vertelt Jean-Jacques Cassiman. ‘Het gaat niet over 1 gen, maar over tientallen genen die daar een rol in spelen. De rol van deze genen is op dit ogenblik helemaal nog niet bekend. Het zal nog lang duren vooraleer onderzoekers met zekerheid kunnen zeggen welke genen, en welke varianten ervan, dit gedrag veroorzaken. Daarom blijft het ook nog steeds moeilijk om een volledig zicht te krijgen op de erfelijkheid van geweld.’
Pierre Vandendyck 